De zesjescultuur.

“Het hoger onderwijs moet af van de zesjescultuur en studenten moeten weer excelleren.” schreef de Telegraaf in 2004.
De ‘zesjescultuur’ is de cultuur van de middenmoot, het idee dat je met het cijfer zes het wel kunt redden. Het begrip staat voor het ongemotiveerd gedrag van bepaalde studenten en werkzoekenden, waardoor middelmaat troef is. Veel docenten hebben te weinig tijd voor nakijkwerk en een student laten doubleren blijkt duur te zijn. Sollicitanten beseffen tegenwoordig echter maar al te goed dat ze creatiever naar voren moeten komen, dat ze uit de grijze massa moeten springen, willen ze aan bod komen in de maatschappij. Er telt immers meer dan alleen cijfers. Sociale activiteiten en internationale ervaring zijn van evenveel belang. De kwaliteit van het onderwijs wordt volgens deskundigen ondergraven door de ‘zesjescultuur’.

Dat brengt ons bij de term ‘genadezesje’, een begrip dat enkel gebruikt wordt in het Nederlandse onderwijs. In Vlaanderen heb ik het nog niet opgevangen.
Een ‘genadezesje’ is een niet echt verdiend cijfer zes; een net voldoende. Vaak gaat het om twijfelgevallen of studenten die eindelijk maar eens moeten afstuderen. In de digitale persdatabanken duikt het woord voor het eerst op in 1999. Van Dale kent het ondertussen ook. Volgens velen leidt de gewoonte om ‘genadezesjes’ te verstrekken in het hoger onderwijs tot morele verloedering.