Nerds.

De wonderen zijn de wereld nog niet uit. De universiteit van Potsdam heeft onlangs een flirtcursus opgenomen in het vakkenpakket voor informaticastudenten. Duitse ‘nerds’ slagen er blijkbaar niet in om een vrouw aan de haak te slaan. Tijdens zo’n cursus zouden computerfreaks leren hoe ze met een vakkundig sms of e-mail het andere geslacht kunnen bekoren. De tips die de studenten krijgen, zouden hen bovendien wat mondiger moeten maken, waardoor hun kansen bij het solliciteren worden vergroot. Vluchten kan van nu af aan niet meer.

Het Engelse woord nerd (uitgesproken [neurt]) is volgens Van Dale ‘iemand die graag leert, computert e.d. maar achterblijft op het sociale, emotionele en motorische vlak.’ Het is een moeilijk vertaalbaar begrip uit de computerwereld en de jeugdtaal. Het wordt zowel negatief (mietje, kneus, vakidioot) als positief (een bolleboos of computerprofessor) gebruikt.
Het clichébeeld van een nerd is een gebrilde en gepukkelde jongeman met een schichtige blik en een duidelijk aanwezige zweetgeur; een saaie vent dus. Vrouwelijke nerds zijn moeilijker te herkennen. In 1998 verscheen van de hand van Max de Bruijn het ‘Handboek voor de nerd’.
De oudste vindplaats van het woord in Amerika is in 1957.
De term raakte evenwel pas echt populair in de jaren zeventig. Volgens sommigen zou dit te wijten zijn aan het veelvuldig gebruik ervan in de televisieserie ‘Happy days’.
Eén der hoofdfiguren, Fonzie, zou het woord meer dan eens in de mond genomen hebben. De herkomst van ‘nerd’ is echter onduidelijk. Sommige lexicografen zien er een variant in van de slangterm ‘nert’ (uit de jaren veertig van vorige eeuw), op zichzelf al verwant met ‘nut’ (gek). Volgens anderen zou het om een nonsenswoord gaan, bedacht door Theodor Geisel, in zijn boek ‘If I ran the Zoo.’