De missionarishouding. Deel 2

Tegenwoordig staat de 'missionaris-of bekeerstand' voor recht voor z'n raapse seks met de implicatie dat het vervelend en oninteressant is. In het Engelse taalgebruik wordt het woord nu ook al gebruikt m.b.t. andere zaken dan seks, waarmee men wil suggereren dat deze dingen conventioneel en banaal zijn.
Natuurlijk zijn er talrijke andere posities dan het klassieke 'recht op en neer’.

Tamelijk recent (althans de benaming) is de zgn.'Montana-houding': de man ligt over de vrouw zodat de lichamen van beide partners een kruis vormen. De herkomst van het woord blijft nog in nevelen gehuld maar mogelijk heeft het iets te maken met het feit dat de 'Montanaboom' een soort zadel is. Een andere geopperde verklaring is dat Montana één der belangrijkste Amerikaanse wintersportstaten is waardoor er misschien gerefereerd wordt naar het kruisen van ski’s.

Bij de ‘diligence (van Lyon)’, ook wel de ‘ruiterstand’ geheten, zitten de partners in elkaar gestrengeld zodat ze, met de heupen als wip, op en neer kunnen wippen. Deze van oorsprong Franse term dateert uit het midden van de negentiende eeuw en is o.a. terug te vinden in het werk van de dichter P. Verlaine.

Het ‘paard van Hector' of gewoon 'Hector' hebben wij ontleend aan de Grieken. Bij deze seksuele variant zit de vrouw gewoon op de man.

Onder ‘Griekse beginselen' verstaan wij gewoon homofilie maar in het Amerikaanse Engels slaat ‘the Greek way' (of 'style') meer algemeen op anale seks of het copuleren op de wijze van de viervoeters: de vrouw steunt op haar handen terwijl de man achter haar staat. De oude Grieken worden doorgaans geassocieerd met sodomie, vandaar deze benaming.

Overigens worden ook andere nationaliteiten in verband gebracht met deze vorm van geslachtsgemeenschap. Het Amerikaanse slang heeft het bijvoorbeeld over ‘the Irish way' (wellicht omdat de Ieren deze houding zien als een manier van geboortecontrole) en over 'the Italian way (of 'fashion)'. Deze laatste uitdrukking wordt in feite aan de Fransen toegeschreven. De Italiaanse beeldhouwer Benvenuto Cellini refereert er naar in zijn autobiografie (1558-71). Hij werd er door zijn model van beschuldigd haar misbruikt te hebben op de ‘Italiaanse wijze' maar voor de rechter ontkende hij deze beschuldiging en stelde hij dat het om een 'Franse gewoonte' ging vermits zijn model er alles van afwist terwijl hij totaal onwetend was. We zullen de goede man maar geloven.

Nederlanders zijn even pervers. Ze doen het op z'n hondjes (‘doggie fashion’ in het Engels; ‘baiser en levrette’ bij de Fransen) of maken 'achterommetjes'.
De Nederlandse auteur Ben Borgart in ‘Buiten schot’ (1975): "Nette heren, die zich in het huiselijk bed geen 'achterommetjes' veroorloven of iets wat niet recht-op-en-neer is..."

Een ietwat ingewikkelder manoeuvre is het 'standje 69' of het 'negenenzestigen’ (van Frans: soixante-neuf, daterend uit het midden van de negentiende eeuw. Er zijn geen oudere benamingen gekend voor deze houding). Beide partners nemen dezelfde positie in als de cijfers van het getal 69, zodat tegelijkertijd cunnilingus en/of fellatio kan beoefend worden. Men heeft overigens ooit zonder veel succes de term ‘negenennegentigen' willen lanceren.
In het prostitutiejargon spreekt men naast het 'standje 69' ook over de 'Franse toer’: een verwijzing naar de veronderstelde bekwaamheid van de Fransen op dit gebied. Een 'French kiss' is niet alleen een gepassioneerde tongkus maar tevens de omschrijving van de oraal-genitale activiteit.

Toch wordt het Franse standje door velen gezien als de meest democratische manier van liefde bedrijven.
Yvonne Kroonenberg in ‘Alles went behalve een vent’ (1989): “Soixante-neuf is uitgevonden om de democratie in de relatie te bevorderen: je krijgt evenveel als je geeft."
In een lesbische verhouding heeft men het niet zo gauw over het 'standje 69’ dan wel over de 'vurige hoepel', een tot de verbeelding sprekende omschrijving van de liefdesdaad.

Grappig bedoeld is het gezegde: 'Op z'n Frans lukt perfect. Alleen met de taal wil het nog niet zo vlotten.'