Groepspraat

Wie zich ooit heeft afgevraagd waarom François Truffaut één van zijn films ‘La nuit américaine’ noemde, krijgt een antwoord in het vuistdikke boek ‘Le parler des métiers. Dictionnaire thématique alphabétique’ (Editions Robert Laffont, Paris. 2002. ISBN 2-221-09644-4).
Auteur is de in het Franse argot gepokt en gemazelde Pierre Perret. Twaalf jaar heeft de goede man aan dit boek gewerkt.
In deze pil van 1174 pagina’s worden zo maar eventjes 150 categorieën uitgebreid behandeld. Aan bod komen o.a. de landbouwers, chirurgen, havenarbeiders, voetballers, wielrenners, autoverkopers, de politie, de prostitutie, de theaterwereld. Te veel om op te noemen.
Het taalgebruik van iedere groep wordt vakkundig onder de loep genomen. Alles is thematisch ingedeeld en iedere categorie wordt alfabetisch behandeld.
Zo worden bij het televisiejargon o.a. de verschillende vaktermen voor camera’s en andere apparatuur vermeld. Als leek verwacht je hier heel wat Engelse termen maar dat blijkt mee te vallen.
De muziekwereld levert een schat aan grappige termen. Een klassiek muzikant wordt daar een ‘barbu’ genoemd, een contrabas een ‘belle-mère’, een valse noot ‘un bleu’. En ‘BOB’ betekent in Frankrijk niet hetzelfde als bij ons. De Fransozen gebruiken het voor een muzikant die slecht speelt. Maar waarom, daar hebben we het raden naar want Perret laat ons in het ongewisse.
Met behulp van de index achteraan is het makkelijk om een bepaald woord terug te vinden. Bij iedere term hoort een omschrijving en een voorbeeld van het gebruik. De etymologie komt er jammer genoeg wat bekaaid vanaf. Zo wordt bij de term ‘gig’ (onder de categorie music-hall) niet vermeld dat dit woord uit het Engels komt, terwijl dat bij ‘gimmick’ wel het geval is. Maar bij zo’n omvangrijk werk is dit wellicht wat te veel gevraagd. Het boek zou immers nog dikker (en duurder) worden. Nee, voor de liefhebbers is dit een amusant en leerrijk werkstuk om af en toe in te grasduinen. Misschien iets voor onder de kerstboom?